Sobota

Trochę trudno napisać tekst na temat, który choć jest ważny i porusza, jakoś nie chce się przekładać na konkretnie sformułowane zdania. Niedawno wstałam: po porannej pracy i popołudniowym spacerze Nowym Światem z rodzicami byłam tak nieprzytomna, że kilka niezależnych od siebie osób musiało mnie budzić dzwoniąc na moją komórkę, żebym ostatecznie przerwała wieczorną drzemkę.

Rano podczas pracy zrzędziłyśmy trochę z koleżanką odnośnie tego, że nic się nie dzieje. No tak - nadeszła wiosna, ludzie zaczęli spędzać czas nieco inaczej niż przed ekranem komputera. Posucha dla redaktora. Kiedy dotarła do nas wieść o katastrofie samolotu, wszystko zaczęło się dziać tak szybko, że te kilka godzin zapamiętałam jako ledwie trzydzieści minut.  Pamiętam trzęsące się ręce, dzwoniący ciągle telefon i poczucie, które w zasadzie nie opuściło mnie do teraz: to nie dzieje się naprawdę. Spojrzałam w prawo - na półce stał mój kubek z kawą. Patrzyłam na pokrywające go czerwone i różowe obrazki i zastanawiałam się, czy możliwe jest, by we śnie z taką wyrazistością dostrzegać szczegóły.

Kubek wyglądał dosyć realnie. Zupełnie inaczej było z listą pasażerów, pełną znanych nazwisk. Odrealniona była strona TVN24, na której w pewnym momencie pojawiło się zestawienie miniaturek zdjęć ofiar katastrofy. Że niby jak? Oni wszyscy nie żyją? Przecież to niemożliwe: katastrofy lotnicze się zdarzają, giną w nich ludzie, również ci znani. Ale być może ta grupowość sobotniej śmierci odrealniała całe to wydarzenie. Sprawiała, że wszystko wydawało się być jakimś chorym snem.

Po południu: spotkanie z rodzicami. Wydania specjalne gazet rozdawane na ulicy, przy wejściach do przejść podziemnych. I mnóstwo ludzi. Belweder udało mi się zobaczyć jedynie z daleka, ponad głowami zgromadzonych ludzi. 

To prawda, że na świecie zdarzają się większe tragedie, w tym takie, które wciąż postępują przy naszym milczącym przyzwoleniu. Tylko czy śmierć powinno się wartościować? Mimo wszystko nagle, zupełnie niespodziewanie zginęły jedne z najważniejszych osób w kraju. Nawet jeśli za większością z nich nie przepadałam, wciąż wolałabym się rano obudzić i dowiedzieć, że znów jest sobota, a ja mam przed sobą spokojne przedpołudnie w pracy.