Wokół WTC

Jakiś czas temu podczas którejś z rozmów ze znajomymi ktoś stwierdził, że ciekawe jest, jak po latach wspomina się pewne ważne wydarzenia: myślimy i mówimy o tym, co wtedy robiliśmy, jak odbieraliśmy to, co się działo. Mówiliśmy akurat o ataku z 11 września 2001. Podobnie jak moi rozmówcy, pamiętam ten dzień bardzo dobrze: miałam 17 lat, robiłam kurs na prawo jazdy i o wszystkim dowiedziałam się z samochodowego radia. Potem cały wieczór spędziłam przed telewizorem i przy Internecie. Obraz samolotu uderzającego w jeden z budynków WTC zapadł mi głęboko w pamięć, a ja - wychowana w małym mieście, gdzie samolot przelatujący nad głową zwykłego śmiertelnika nie był wcale taką zwyczajną sprawą - przez długi czas nerwowo reagowałam na widok sunących przez niebo maszyn.

Odwiedzenie miejsca zamachu przy okazji wizyty w Nowym Jorku było dla mnie czymś oczywistym. Plac budowy, oddzielony od przechodniów niebieskim ogrodzeniem, robi wrażenie dość ponure. Wokół przemyka chmara ludzi, spieszących się do codziennych obowiązków. Wśród nich pojedynczy turyści próbują robić zdjęcia  budynkowi WTC7, zbudowanemu na miejscu jego zniszczonego  w 2001 roku poprzednika i pnącej się ku górze budowie Wieży Wolności. Zadanie nie jest proste: przynajmniej mnie uchwycenie w kadrze wieżowcow na Manhattanie w sposób taki, w jaki bym tego chciała, nastręcza niemałych trudności. 

Wieża Wolności, 1 World Trade Center, ma być gotowa w roku 2013. Budynek będzie liczył ponad 500 m, głównie za sprawą wieńczącej go iglicy. Na obecnym etapie budowy przyszły wieżowiec jeszcze nie wyrasta ponad otaczające go drapacze chmur.

Spacery po Manhattanie nadały mojemu spojrzeniu na zamachy z 11 września nową perspektywę. Przechadzając się pomiędzy wieżowcami próbuję wyobrazić sobie obraz samolotu wbijającego się w któryś z nich. Wizja budzi grozę, kontrastującą z widokiem samolotów sunących spokojnie nad nowojorskim niebem.